Gelecekten çok umutluyum çok!
Hep
söylüyorum, biz çocukken midemiz bulanınca ekmek yedirirlerdi, grip
"Yatınca geçer"di, başın ağrıyorsa "Çocukların başı ağrımaz" denirdi,
uykun kaçıyorsa "Oyuncaklarını düşün, güzel rüyalar görürsün" şeklinde
konu
halledilirdi! Okuma yazmayı öğrenemiyorsan ya, "Tembel"din ya "Yavaştan, sağlam sağlam öğreniyor"dun!
Hüzünlü
bir çocuksan "Yazar olacak herhalde" derlerdi, yerinde duramıyorsan,
etrafa saldırıyorsan bir tane çakarlardı, susup otururdun.
Kanaatimce
pedagojinin zirve yaptığı yıllardı o yıllar. Çünkü sonra sonra, koşup
oynadıktan sonra öksüren çocuk 'astım başlangıcı', okuma yazmayı zor
söküyorsa 'disleksik', hüzünlüyse 'depresif', aşırı hareketliyse
'hiperaktif' diye nitelendirilmeye başlandı ve o sinameki yetiştirilen
tipsizler şimdi büyüdüler! O kadar ilgi alaka sonrası ola ola ne
oldular? Emo!
Emo ne?
Hani beş-altı yıldır etrafta saçlarını
gözlerinin tekini kapatacak şekilde öne öne tarayan, miskin görünüşlü,
asık suratlı, beti benzi atmış, sıska, dar pantolonlu, converse'li,
siyah ojeli ergenler var ya...
Taksim'de kaldırımlarda filan oturuyorlar.
Aha onlar Emo!
Emo
kelimesinin emotional'dan (hissi) geldiği, bu yavruların pek bunalımlı
pek güvensiz ve duygusal olduğu, topluma uyum sağlayamadıkları için
böyle takıldıkları söyleniyor. Bizim zamanımızda punk vardı ya, onun
gibi bir akım, ama bir halta yaramayanı!
*HERKES**İ**N KEYF**İ**N**İ** KAÇIRDIM*
Ay kıyamaam!
Zamanında, kendi ergen yıllarımda bu akım daha dünyada yokken 10 gün
emo takılmışlığım vardır! Kafam neye bozuktu hatırlamıyorum ama o 10
gün, üstelik de yaz tatilinde, evin o köşesinden bu köşesine oflaya
poflaya nemli gözlerle dolaştım. Saçımı taramadım, denize gitmedim,
sohbetlere katılmadım, tebessüm bile etmedim. Akşamları karabasan gibi
yemek masasına çöküp herkesin keyfini kaçırdım. Bir akşamüstü, balkonda
otururken annem "Ne bu surat her gün, senin derdin ne kızım aaa..."
şeklinde pedagojik bir açılım yaptı.
"Sıkılıyorum... Hayat çok
anlamsız" cevabımın üzerinden sanırım birkaç saniye geçmişti ki, acı ve
can havliyle bir metre havaya sıçradım. Annem, her Türk annesinin
uzmanı olduğu 'mıncırma' hamlesini oldukça sert ve uyarısız
gerçekleştirmişti.
Mıncırma, malumunuz evlat artık poposuna terlikle
vurulmayacak kadar büyüdüyse, ancak tekdir ile de uslanmıyor ve hakkı
kötekse kullanılan, konu komşu, bitişik ev duyar ihtimaline karşı avaz
avaz bağırmak yerine geçen bir terbiye şeklidir. Tercihen bel veya
bacak bölgesinden bir alan seçilir, elle kavranır ve et, 180 derece
çevrilir! Hemen ardından, daha acım ve şaşkınlığım hüküm sürerken,
annem kısık sesle, yüzünü yüzüme yaklaştırarak "Alırım ayağımın altına"
diye başladı ve "Karnın tok sırtın pek! Aklını başına topla!
Sıkılıyorsan da git bakkala evin alışverişini yap, sonra da gel yemek
kitabından bir kurabiye pişir, akşam misafir var, hadi yallah..."
şeklinde bitirdi!
*NE DERD**İ**M KALDI NE DE TASAM*
Malumunuz eti
mıncırılan ergen olay yerinde fazla kalamaz, mıncırandan tırstığı için
kendisine yalakalık yapar, arzu ettiği aktiviteleri gerçekleştirir.
Mıncıran mutlu, mıncırılansa artık efendi bir insandır! Aynen öyle
oldu. Mıncırma sonrası ne derdim kaldı ne tasam! Emo'luğum o gün bitti,
bu yaşa kadar da hep mutlu mesut, uyumlu, üretken biri olarak yaşadım.
Şimdinin sokakta bira içen, gelen geçenden ihtiyacı var diye değil,
hayat tarzı sandığı için para dilenen, dünyanın bütün derdi
sırtındaymış gibi davranıp, bunalım takılıp bir işin ucundan tutmayan
emo'larının başında, bizim zamanımızın anne babaları olacaktı ki.
Ohoo... Muma dönerdi hepsi! Bir kere her şeyden önce bütün o yüzü gözü
saçla kaplı eşek herifleri bir eşek tıraşına götürürlerdi, kesin!
Ülkenin gençlerine bak.
Tarikat yurtlarında yetiştirilen çocuklar, polise atsın diye eline taş verilenler, bir de emo'lar!
Gelecekten çok umutluyum çok!
Gülse BİRSEL
