YANLIZLIĞIMA ATTIM DÜŞLERİMİ ..‏

yalnızlığa attım düşlerimi, öyle çok mutsuz

değildim ama arıyordum yine de

mutluluğumu. Sıkıldığımda
çalarım hiç

tanımadığım yürek kapılarını;
yine öyle oldu,

çok kendime kalmıştım. Aslında insan bazen

bulunduğu koşullardan sıyrılmak
istiyor.

Yaptığı işten, hayatın her
türlüsünden uzak

kalmak istiyor. Kendi olmak
istiyor, gülmek,

eğlenmek… Bende öyle
yaptım!

Tebessüm, aslında anlamından çok daha

etkili bir
ifadedir. Yolda yürürken bile hiç

tanımadığınız insanların yüzündeki o
imadan

etkilenirsiniz. Size tebessüm eden birine

karşı güzel
düşünceler kaplar yüreğinizi.

Çünkü bu böyle olmalıdır. Tebessümün

altında samimiyet, güzellik, doğallık yuva

kurmuştur.
Kuracaktır da…

Geçenlerde
karanlıklarda bir ışık aradım.

Kendimi saat kulesinin önünde buldum,
bir

fener ışığı gibi yolumu, yönümü

gösteriyordu. Gökyüzüne
çevirdim bir an

başımı, ay bile gülümsüyordu tüm

sıcaklığıyla…
Hala yaşadığımı hissettim,

mutlu olabildiğim için şükrettim yaradana.

İnsan sevmeye görsün sevmeyi, doğa bile

tüm cansızlığıyla
karşılık veriyor.

Hayat hep gizli bir oyundur içimizde

yaşayan. Bir
bilinmezliğin içerisinde

savururuz kendimizi, biraz kölesiyizdir

hayatın, çoğu zaman özgür sandığımız

düşlerimizde bile…
Tutunduğumuz

değerlerin bile vazgeçebileceği kişilikleriz

aslında, ya da gölgemize düşen bir

vefasızlığın iç yankısı;
çok kaybetmesekte,

kazanmadıkça değerini azaltabiliyoruz

yaşadıklarımızın. Bir selamı çok görüyoruz

geçmişimizdekilere…

Uzaklardan bir düş misafir oldu yüreğime.

Daha sonra uykularımda, peşin sıra

hayallerimde de gördüm o
güzelliği.

Günahlarımdan
arındım, yepyeni, kızıl bir

güneşin sıcaklığıyla ısıttım terkedilmiş

yalnızlığımı. Artık kalabalığım bu

yeryüzünde, her yanımdan
güzellikler

saldırıyor;
mutluluk buysa eğer, mutluyum

herkes kadar, belki daha çok herkesten…

Bir çocuk gülüşü kadar içimde çoğalır bu

adını koyamadığım
duygu sağanağı.

Sınırlandırıp, hapsetmekten; aslında

korkularıma bırakmaktan, tamlamaktan da

biçareyim bu duyguyu.
İnanın bir yere ait

olmaktansa, her yere uğrayan dua olmayı

yeğlerim.

Limandaki fener gibi bazen kendimi çok

yalnız
hissediyorum. Kimselerin hiç

bilemeyeceği bir sorumluluk içimde

zorunluluk olmuş durumda. Yaptığım birçok

güzel şey, yapacağım
küçük bir yanlışla

tamamen yok olabilir. Olması gerekmiyor

bunun tabi ki de… Ama olursa da çok

üzülürüm, kendimi yeniden
toparlama

şansım olmayabilir. Daha çok yalnız

kalabilirim.
Biliyorum ki herkes gibi özgür bir

hayatım yok, olmayacakta. Göklerde

herhangi bir yıldız olupta hiç parlayamamak

gibi bir şey bu…

Bazen öylesine çocuk olmak istiyorum.

Kimselere yanlışımdan dolayı hesap

vermemek, gereksiz birçok
şeyden uzaklaşıp

kendim olmak
istiyorum. Ama bunu gece

yarısı
sahildeki çocuk parkında değil de,

gündüzleyin çocuklarla birlikte yapmayı çok

istiyorum.

İstiyorum
ki bir tebessüm yalnızlığımı

örtsün,
tüketsin sahte

gülüşlerimi…