Ne sen hayatı ıskalayabiliyorsun ne de o seni....................

Şişirip yelkenleri açılma vaktin gelmiştir denize. Bilirsin ki ne fırtınalar ne deli dalgalar beklemektedir seni. Korkarsın terk edemezsin limanı bir köşesine sığınırsın. Kabullenmesen de artık aşk bitmiştir İşte son bu...


İçin hep hüzün doludur bir türlü kabullenemezsin bittiğini. Gözlerinin içine bakıp "seni seviyorum" demesini beklersin. O sözler hiç çıkmayacak o dudaklardan bilirsin. Yinede umudun yeşildir İşte hayal bu...


Gururlusundur istenmediğin yerde durmazsın. An olur ki ne olur bitmesin dersin. Bu sözlerin dudaklarından nasıl çıktığına kendin bile inanamazsın. Oysa o yüzüne bakıp sadece gülümser İşte acı bu...

Ondaki sıcaklığı kimsede bulamayacağını düşünürsün. Kimse onun gibi gülemez onun gibi dokunamaz dersin. Ve kimseyi onun kadar sevemeyeceğini bilirsin. Kahredip başını eğersin önüne İşte hüzün bu...


Nefes alamaz hale gelirsin daralır için. Bir kaç saatlik derin bir uykuya hasretsindir. Bilirsin ki gözlerini kapasan da terk etmeyecektir hayali. Atarsın gecenin kollarına kendini İşte huzur bu...


Ondan gelecek tek bir haberi umutsuzca beklersin. Bir de beklemek ölüm gibi gelir insana böyle zamanlarda. Aslında ölüm fikride garip değildir artık sana. Geri dönerse diye ölemezsin bile İşte sabır bu...


Hayat devam ediyordur ama her şey yarımdır hep bir yanın eksik. Yüreğin eskisi gibi atmayacaktır başka aşklarsa seni kandırmayacaktır. O başkalarıyla mutlu bir hayatı yaşıyor olsa da yine de sevginden vazgeçemezsin. İŞTE AŞK BU...




Bir Süre Sonra...









Bir süre sonra bir eli tutmakla bir ruhu zincirlemek arasındaki ince farkı öğrenirsin ve aşkın yaşlanmak birlikte olmanın da güvende olmak anlamına gelmediğini de öğrenirsin öpücüklerin sözleşme ve hediyelerin de vaat olmadığını öğrenmeye başlarsın yenilgileri başın dik ve gözlerin açık karşılamaya başlarsın bir çocuğun üzüntüsü ile değil bir yetişkinin zerafeti ile ve her şeyi bugünü düşünerek yapmayı da öğrenirsin. Çünkü yarınla ilgili her şey belirsizdir. Bir süre sonra güneş ışığının yakıcı olduğunu öğrenirsin eğer fazla maruz kalırsan. Bu yüzden başka birisinin sana çiçek getirmesini beklemeden kendi bahçeni kendin yarat ve kendi ruhunu kendin süsle.




Ve göreceksin ki dayanıklısın...




Ve kuvvetlisin...




Ve değerlisin...





Olsa da olmasa da...











Her şey değişiyor. Sevgiler özlemler beklentiler. Her şey bir anda değişiveriyor. Ölesiye sevdiğin birini sevmemeye ondan bir şeyler ummamaya hayallerine onu dâhil etmemeye başlıyorsun. Hep aklının bir köşesinde içinde var oluyor ama dışa vuracak kadar gerekli görmüyorsun onu. Sonra hasretler bitip özlemin yavaş yavaş yok olmaya başlıyor. Onu düşündüğün anlar sınırlı kalıyor istemesen de. İçinde hep o sevginin var olmasını istiyorsun ama başaramıyorsun o kadar yoruldun ki çünkü. Duyunca bütün sorunlarını hüzünlerini unutturan o ses bir yabancı gibi geliyor artık kulağına. Hayallerinde eskiden var olan ama artık unutulmaya yüz tutmuş bir yabancı. Böyle olunca da bir yerlerden birleştirmek tamamlamak istiyorsun yüreğini benliğini. Düşüncelerinden uzaklaştıkça sevdiğin 'sevdiğini sandığın' sende kendinden uzaklaşıyorsun farkında olmadan. Yaşanılanlar gülüp geçilecek birer anı oluveriyor sadece. Aşk bitiyor ve bundan sonra ne mutluluğun mutluluk ne de hüznün hüzün oluyor uzunnn bir süre. Başkalarında arıyorsun kendini; bulamıyorsun yıkılıyorsun. Dostların en sevdiğim dediklerin bile uzak geliyor sana. Ne hayattan bir zevk ne bir yaşama sevinci. Koca bir boşluk ve sen; sen de sen değilsin aslında ve gün geliyor hayatı bıraktığın yerden yine yakalıyorsun ya da aslında bir şekilde o seni yakalayıveriyor. Ne sen hayatı ıskalayabiliyorsun ne de o seni aşk olsa da olmasa da...