Aşka dair aşk acısı çekenlere!
Nazım şöyle anlatır aşkı;
Bir aşk için yapabileceğin her şeyi yaptığına inanıyorsan ve buna rağmen hala yalnızsan, için rahat olsun. Giden zaten gitmeyi kafasına koymuştur ve yaptıkların onun dudağında hafif bir gülümseme yaratmaktan başka hiçbir işe yaramayacaktır.
Sen kendini paralarken o her zaman bahaneler bulmaya hazırdır. Hani ağzınla kuş tutsan "bu kuşun kanadı neden beyaz değil?" diye bir soruyla bile karsılaşabilirsin..
İki ucu keskin bıçaktır bu işin. Yaptıklarınla değil yapmadıklarınla yargılanırsın her zaman.
Bu mahkemede hafifletici sebepler yoktur.
İyi halin cezanda indirim sağlamaz.
Sen, "ama senin için şunu yaptım" derken o, "şunu yapmadın" diye cevap verecektir.
Ve ne söylesen karşılığında mutlaka başka bir iddiayla karşılaşacaksındır.
Üzülme, sen aşkı yaşanması gerektiği gibi yaşadın.
Özledin, ağladın, güldün, şarkılar söyledin, düşündün, şiirler yazdın.
"peki o ne yaptı ?" deme. Herkes kendinden sorumludur aşkta.
Sen aşkını doya doya yaşarken o kendine engeller koyuyorsa bu onun sorunu.
Bir insan eksik yaşıyorsa, ve bu eksikliği bildiği halde tamamlamak için uğraşmıyorsa sen ne yapabilirsin ki onun için?
Hayatı ıskalama lüksün yok senin.
Onun varsa, bırak o lüksü sonuna kadar yaşasın.
Her zamanki gibi yaşayacaksın sen. "acılara tutunarak" yaşamayı öğreneli çok oldu.
Hem ne olmuş yani, yalnızlık o kadar da kötü bir şey değil.
Sen mutluluğu hiçbir zaman bir tek kişiye bağlamadın ki.... epeydir eline almadığın kitaplar seni bekliyor.Kitap okurken de mutlu oluyorsun unuttun mu?
Kentin hiç görmediğin sokaklarında gezip yeni yaşamlara tanık olmak da keyif verecek sana.
Sen yüreğinin sesini dinleyenlerdensin ve biliyorsun aslolan yürektir.
Yürek sesi ne bilmeyenler, ya da bilip de duymayanlar acıtsa da içini unutma; yasadığın sürece o yürek var olacak seninle birlikte.
Sen yeter ki koru yüreğini ve yüreğinde taşıdığın sevda duygusunu.
Elbet bitecek güneşe hasret günler.
Ve o zaman kutuplarda yetişen cılız ve minik bitkiler değil, güneşin çiçekleri dolduracak yüreğini.
Biten bir aşk için Nazımın yazdığı bunlar. Aslında ümitsizliğin, çaresizliğin bir dışa vurumu.
Hasretini, yokluğunu, sensizliği bir ateş yanığı gibi öyle acıyla duydum ki yüreğimin içinde, gitgide çoğalarak, gitgide derinden işleyerek.
Öyle dayanılmaz oldu ki bu, seni boğabilirdim senden kurtulmak için. Çünki seni o kadar çok seviyorum.. diyen Nazımın ifadesi bunlar.
Aslında çaresiz adam, tükenen umutları, aşılmaz engellere çarpıp kırılan onca hayalleri anlatıyor Nazım.
Sebebi ne ?
Seni bir bıçak yarası gibi hatırlamamın,
Sen böyle uzakken senin sesini duyup,
Yerimden fırlamamın sebebi ne ?
Ekmek, su yerine, tuz, hava yerine sevilen, hayat yerine birine aşkla bağlanmanın hayal kırıklığı bunlar. Aslında içinde hissettiğin duygular yerli yerindedir. Ama o gitmiş ve bu hisler karşılıksız senet misali aklında patlamıştır.
Seni düşünmek ne güzel şey,
Seni düşünmek ne ümitli şey,
Dünyanın en güzel sesinden,
En güzel şarkıyı dinlemek gibi bir şey.
Fakat artık ümit yetmiyor bana,
Ben artık şarkı dinlemek değil,
Şarkı söylemek istiyorum…
Boğazda düğümlenen umitlerin, yok olan isteklerin Livanelice tarifi de böyle. Giden aslında sensin, onda varettiğin sen gitmiştir ve acı olan, kabullenmesi zor olan da budur.
Nedendir bilinmez, aşk oldu mu ortada mutluluk aramanın yerini, dertler, tasalar alır. Bir bağlamda karşılıklı eziyetindir adı aşk. Bazen tatlı bir eziyet, bazen cehennem işkencesin diğer adı, aşığı canından bezdiren ve sevgi denen ulvi duyguyu nefrete dönüştüren bir süreçe döner aşk.
Sonra kırık kalper, yanmış gönüller bırakır meydanda bu savaşın sonu. Acıdır ceset arayan yakında bulamazsın burada.
Aşkı aşk yapan özlemdir. Ve özlemek aşkın ta kendisidir. Özledikçe yanarsın, yandıkça özlersin.
Bu sebepledir bazen hastalıktır aşkın adı. Bunca acıya nispet kaçmazsın ondan, ne doğal reflekslerin kalmıştır, ne yaşama dürtün. Bir çeşit yaşamdan kopuştur aşk.
özledim seni...
ayrılık yüreğimi uyuşturuyor karıncalandırıyor nicedir.
beynimi uyuşturuyor özlemin...
çok sık birlikte olmasak bile
benimle olduğunu bilmenin
bunca zamandır içimi ısıttığını
yeni yeni anlıyorum
Can Yücel’in özlem tarifi, hissedilen eksikliğin ve eksik olmanın ifadesidir bu. Aşk bütünlüğe özlemin diğer adıdır, tamamlanmanın, birlikte var olmanın adı..
Aşk, her şeyin bıçak sırtında olduğu bir sürecin adıdır. Karşıdakine düşünme fırsatı dahi vermeyen binlerce gel-gitin adıdır aşk. Yaşamla ölüm arasında kalmanın, zamanın bir anına takılıp kalmanın adıdır.
Bir anlamda kararsızlığın adıdır aşk. Kalmakla gitmek arasında kalmaktır.
Ama gerçek aşk, gerçek sevgi kalmaktır. Yanacağını bile bile ateşin ışığına koşan pervaneler gibi yanmaktır.
Sevmek yaşamı değerli kılar, sevmek mücadele, sevmek engel olsa da sevilene gitmektir.
Ne kadar yaşarsan yaşa,
Sevdiğin kadardır ömrün..
Gülebildiğin kadar mutlusun
Üzülme bil ki ağladığın kadar güleceksin
Sakın bitti sanma her şeyi,
Sevdiğin kadar sevileceksin.
Sevdiklerin kadar iyisin
Nefret ettiklerin kadar kötü..
İşte budur hayat!
İşte budur yaşamak bunu hatırladığın kadar yaşarsın
Bunu unuttuğunda aldığın her nefes kadar üşürsün
Ve karşındakini unuttuğun kadar çabuk unutulursun
Çiçek sulandığı kadar güzeldir
Kuşlar ötebildiği kadar sevimli
Bebek ağladığı kadar bebektir
Güneşin doğuşundadır doğanın sana verdiği değer
Ve karşındakine değer verdiğin kadar insansın
Ve herşeyi öğrendiğin kadar bilirsin bunu da öğren,
Sevdiğin kadar sevilirsin...
