Herkesin aynı amaç üzerine hapis olduğu bu koridorlar bambaşkadır..
insanlar bir bekleyiş içerisinde,umutları için bu koridorlara mahkum olmuşlar..
Bu acımasız yaşam geceleri başlar,ta ki şafak sökünceye kadar devam eder.
hiçbir zaman kavgaları bitmeyen mahkumlar adeta bu koridorların kendisini karanlığa
hapsetmesini ve pencerelerden ay ışığının içeri süzülmesini bekler gibidirler.
sanki o an geldiğinde sıkıntı ve kederleri sona erecekmiş gibi...
O an geldiğinde bu koridorlar çok farklı bir hal alır..
Yaşam bambaşka olur.Kimisi elinde
sigarası ile minnacık peteklere yaslanmış yerdeki karelere, kimisi ise buğulanan pencereden
sokak lambasının loş ışıkları altında görünen beyaz gelinciğe anlamsızca bakar..
Bütün mahkumlar gibi yeşil koridorlarda
benimde düşler yolculuğuna çıktığım bir yer vardır.
Sadece bana ait olan bu yerden artık bu ana son vermem gerekiyor..Çünkü şafak sökmek
üzere.. Ve her zamanki gibi ellerimi kaldırarak "Bu bekleyiş ne zaman bitecek" diye haykırıyorum....
BEKLEYİŞTEN......
