Kabus dolu ve karışık rüyalarımın ortasından, gerçeğe uyandım. Daha ayılmamıştı aklım, kolumu uzattım. Yastığı buldu ellerim, sen yoktun!
Kimsesiz Bir Geceye Uyanmak!
Kimsesiz Bir Geceye Uyanmak!
Fazla değil, sadece birkaç saat önce, şu yatakta sarılmıştık birbirimize. Üstelik teninin kokusu çarşafa sinmiş. Kokular neden gidenlerle beraber terk etmezler ki bizi? Anılar bile bazen daha hızlı silinirken hafızamızdan, bu kahrolası kokular, inat olsun diye dolanıp dururlar odanın içinde.
En acısı yalnız uyanmaktır, bir karabasanın yüreği ayağa kaldırdığı gece yarılarında, ıssız ve sessiz bir eve açmak gözlerini; tesellisiz ve ter içindeyken, tek başına sakinleştirip ruhunu, tekrar bilinçaltının çözülmemiş renkli filmlerine doğru gitmek, en acısı budur.
Oysa kalabalık da sevmem, ne kadar huzurlu olursa etrafım, kitaplarım, kahvem, mumlarım, bir de cigaram; benim için mutluluk odur. Yine de, gece yarısı bir ses duyduğumda, “Kalk Necati, içerden bir tıkırtı geliyor” diyebilmek istiyor insan. Yalnızken, Necati yerine, bayıltıcı sprey koymuşsun başucuna ama sprey şişesine sarılıp uyunmuyor ki? Sonra düşünüp vazgeçiyorum elbette. Her akşam Necati’ye yemek pişir, çamaşır yıka, ütüle, bu arada git çalış, yorgun argın eve gel. Bu arada yeni yaptığın temizliği hiçe sayan Necati, ayakkabılarını çıkarmadan girip salona, maça yetişmek için, leş gibi yapsın evi. Bira yanında atıştırmak için çerez arasın, dolapların hepsini boşaltıp tezgah üstüne, mutfağı alt üst etsin. Sen gel, bir de o yorgunlukla Necati’nin arkasını topla. ( Bu arada Necati kimse?)
Vazgeçiyorum bunlar aklıma gelince işte! Sevgi emek ister kısmı tamam da, sadece ben emek vereceksem, birlikteliğin anlamı kalmıyor. Ortası yok mu bunun? Mesela, Necati’nin de kendi evi olsa, haftada birkaç gün görüşsek, birlikte vakit geçirsek, gülsek, hayatı daha renkli ve mutlu kılsak olmaz mı?
Olmuyor herhalde, birkaç gün ile başlayan ilişki süreci, zamanla bütün haftaya, oradan yıllara yayılıyor. Madem bu kadar zamandır birlikteyiz, o zaman evlenelim deniliyor. Evlilik dediğin kurum, iki kişiden oluşmuyor. İşin içine aileler giriyor. Sonra elti, kayınvalide, görümce, sizin taraf, bizim taraf, evin içi iki kişi gibi dursa da, özünde onlarca kişiyle birlikte uyunuyor. Senin annen bana yan baktı, baban babama şöyle demiş, görümce temizliğime laf etti…. Offf! Eziyet bitmiyor velhasıl! Bunlar yetmezmiş gibi, koca dediğim kendi ailesini savunuyor, sana laf söylüyor, kalbin kırılıyor. İşte beynimde bir anda bu senaryolar dönüyor. Hemen vazgeçiyorum yanımda yatan o adamdan.
Ben böyle iyiyim aslında. Kimsesiz gecelere uyanayım yine. Kendi kabusumu benden başka dindirecek var mı ki? “Geçti, hepsi rüyaydı, uyu hadi” diyecek birisi en fazla. Zaten ne yapabilir? Gidip, rüyama girenleri dövecek hali yok ya!
Yine de, şu odanın içinde, yastıkta, çarşafta kokun olmasa, daha kolay çekilecek yalnızlık. Aklıma seni değil de, sensizliği getiren ağır, koyu ve uzun gecelerde, sabaha ulaşmak daha kolay olacak. Yukarı tükürsen bıyık, aşağı tükürsen sakal; ne tarafa gitsem ayrı bir zorluğu var. Ortasını bulana kadar, ben kimsesiz gecelere uyanacağım demek ki! Yoksa Necati’ye kalırsam,……………….
alinti
