Gidiyor musun diye sorma bana. Gönderen sensin. Ne terk etmeyi istedim seni,ne de daha yaşamadığımız bu aşkı toprağa gömmeyi. Senin kadar öfkeliyim bende, senin kadar endişeli..
Bir dokunuşunla bin kenti yıkacak güç verirdin bana, ama inandıramadım seni. Sen sorgularken beni kafanda, ben gözlerinin içine bakıyordum kuşkuyla.Bir tek sözün bağlardı beni sana, oysa sen hep susmanın koynunda.
Aşkın içine bir kez girdi mi kuşku, teslim alır bedenleri de. Sütten çıkmış ak kaşık değildim ama o günden sonra yalanı sokmadım iki kişilik dünyamıza.
O dünya ki, bazen minicik bir odada bazen kentin ortasında şekillendi. Nasıl da güzeldi... Zaten varsın diye her şey güzeldi ama sen buna da inanmadın.
Ah bu sorular... Yaşamak varken sevdayı delice, niye boğarız sorularla?Nasıl ikna edebilirdim seni? Ben "aşk" dedikçe sen "dur" dedin. Ben "seninleyim" dedikçe sen "hayır" dedin.. Zaten az konuşan sen, olumsuz ne kadar sözcük varsa bulup çıkardın ortaya. Ben bir şey diyemedim...
Ne kadar zarar vermişim sana meğer... Nasıl değiştirmişim seni... Oysa hiç böyle düşünmemiştim. Kimseye zarar vermek istemem ben. Kimseyi olduğundan farklı hale getirmek istemem. Ama öyle oldu işte... Demek ki gitmelerin zamanı işte...
Çocukluğuna sığınır atlatırsın bu acıyı. Ne sevişmelerimiz kalır aklında ne sevda sözlerimiz. "Rahat değilim" diyordun ya, rahat ol artık. Gülüşlerini saklaman için bir neden kalmadı. Tedirginliğinin sebebi de kalktı ortadan.
Gidişim yürekten değil, zorunluluktan. Sanma ki bu toy sevdayı başka kimliklere taşırım. Sanma ki benden sakladığın gülüşlerini yalancı yüzlerde ararım. Seni de götürürüm yüreğimde. Yokluğunu taşırım.
Bulup bulup kaybettim seni... Ne yazık ki toz duman edemedim kuşkularını, ne yazık ki kalamadın bana. Öpücüğümün kokusu kalacak kapının eşiğinde.Kokladıkça bizi bir yanlışa mahkum ettiğini anlayacaksın.
Ne çok tanığımız var ayrılığımıza...
